Ribarstvo u Srbiji podrazumeva proizvodnju riba – akvakulturom, izlov iz otvorenih voda odnosno reka i jezera i preradu. Akvakultura predstavlja proizvodnju riba u kontrolisanim uslovima . Pored proizvodnje konzumne ribe gaji se i riba za poribljavanje otvorenih voda kao mnoge vrste ukrasnih i akvarijumskih riba.

Potrošnja ribe

U razvijenim zemljama sveta ribarstvo se izdvaja kao posebna privredna grana. Potrošnja ribe kod nas je relativno mala 5-7 kg po glavi stanovnika na godišnjem nivou. U razvijenim zemljama sveta (Norveška, Japan) ta potrošnja je preko 50 kg po glavi stanovnika godišnje.

Proizvodnja ribe kod nas je relativno mala zbog više razloga:

  • neiskorištenosti lokacija;
  • nedostatka svesti stanovništva o značaju uvođenja ribe u dnevnu ishranu;
  • nedostatka modernih sredstava za rad;
  • uvođenja savremenih tehnologija za rad, itd.

Ribnjaci

Srbija koristi samo 10% kapaciteta za proizvodnju ribe. Da ribnjaci rade punim kapacitetom, država bi zarađivala milione evra godišnje, jer samo Evropskoj uniji godišnje nedostaje više od milion i po tona ribe.

Šaranski ribnjaci su uglavnom koncentrisani na prostoru AP Vojvodine , a pastrmski u brdsko-planinskim krajevima Srbije, pre svega zapadne i istočne. Na pastrmskim ribnjacima uzgaja se kalifornijska pastrmka, a na šaranskim, pored šarana koji je apsolutno dominantan tu su i prateće vrste kao što su beli i sivi tolstolobik, beli amur, a od grabljivica som, smuđ i štuka.

Osim iz ribnjaka, na našem tržištu mogu se kupiti i rečne i jezerske ribe. Od oko 100 vrsta riba koje nastanjuju vode naše zemlje, većina su autohtone.

Stanovnik Srbije godišnje pojede i do četiri puta manje ribe nego stanovnik EU, a u mala potrošnja ribe po glavi stanovnika posledica je možda loših navika da se riba mahom sprema samo u vreme posta, kada i drastično skoči njena prodaja dok se u ostalom periodu prodaja ribe svodi na minimum.

U Srbiji su pre samo deceniju i po u pogonu bili ribnjaci na površini od oko 12.000 hektara, a danas se proizvodnja ribe svela na svega 3.500 hektara, jer su se prethodnih godina mnogi ribnjaci ugasili.

Srbija, najvećim delom u Vojvodini, ima potencijal za podizanje ribnjaka na 150.000 hektara neplodnog zemljišta i potrebno je da se ulaže u ribarstvo. Na to ukazuju i činjenice da je sadašnja godišnja proizvodnja u ribnjacima u Srbiji oko 30% naših potreba. Najveći deo podmiruje se uvozom je i do 70% ukupne potrošnje ribe u Srbiji.

U ljudskoj ishrani riba ima značajno mesto. Riba i proizvodi od ribljeg mesa spadaju u istu grupu namirnica u kojoj su jaja i razne vrste mesa životinja za klanje, kao i njihovi proizvodi, jer imaju dosta sličnosti u pogledu energetske, hranljive i biološke vrednosti.

Interesantan je i podatak da stanovništvo koje živi pored vode, daleko više jede ribu od onog koje živi u kontinentalnom delu. Međutim, te razlike su toliko velike da se za dobar deo može reći da ribu gotovo uopšte ne jede ili je jede vrlo retko.

Cilj klastera Naša riba je pored ostvarivanje zajedničkih interesa i potreba svojih članova i podizanje svesti kod potrošača kao i veća konzumacija proizvoda ribarstva u našoj zemlji i podizanje svesti kod naših potrošača.